forum o wszystkim

eWuŚkA · Wysłany: 09 Cze 2006 06:29 pm Temat postu: Lekkoatletyka

Lekkoatletyka - Królowa Sportu
Opis Konkuręcij:
100 metrów Najkrótszy wyścig jaki jest rozgrywany na stadionach lekkoatletycznych. Na dystansie 100m najważniejsza jest szybkość. Pierwotnie bieg odbywał się po trawie na dystansie 100 yardów (91.44m) zanim międzynarodowe porozumienie zmieniło dystans na 100 metrów. Sprinterzy startowali z pozycji stojącej do roku 1887, kiedy Churles H. Sherrill (USA) wykonał małe dołki w podłożu i próbował startować z pozycji kucającej (skulonej), która w kilku odmianach stosowana jest do dnia dzisiejszego. W 1928-29 trenerzy George Breshnahan i William Tuttle (USA) wprowadzili bloki startowe, ktore ułatwiały w znacznym stopniu start. Używanie bloków startowych zostało oficjalnie uznane przez IAAF w roku 1937. W rok później IAAF ogłosiła ze żaden rekord nie będzie uznawany bez odczytu siły wiatru. Maksymalna siła wiatru (która nie prowadzi do przerwania rozgrywania konkurencji)została ustalona na 2m/s. Prymitywne eksperymenty z elektrycznym mierzeniem czasu sprintu datuje się na pierwsza ćwiartkę XX wieku. Ta technologia rozwinęła się do tego stopnia, ze w 1977 roku IAAF ogłosiła ze będą uznawane jedynie rekordy, przy których pomiary wykonywane SA elektronicznie. Foto finisz (użyty już podczas Igrzysk w 1932 roku) pozwala na sprawiedliwe ustalenie kolejności zawodników kozy pokonywali metę w małych odległościach. Dzisiejsze techniki pozwalają wychwycić zwycięzcę z dokładnością do 1/1000 sekundy widoczna na zdjęciu z Foto Komórki. Wprowadzenie syntetycznych bierzni (na każda pogodę) także pomogli poprawić czasy sprinterów. Pierwszy rekord świata na 100 yardów został ustanowiony na syntetycznym torze w 1963 roku przez Boba Hayes'a (9.1) kiedy to Jim Hines pobił rekord świata (9.9) na 100m podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku (1968).

200 metrów Ta konkurencja jest podobna do sprintu antycznych Grekow (w literaturze długość stadionu), ale wywodzi się z dystansu milowego, dokładnie 1/8 mili. W USA, konkurencja 200m odbywała się po lii prostej do roku 1960. Bieg po półokręgu był stosowany jedynie w Europie, i na olimpiadzie, gdzie dystans ten pojawił się po raz pierwszy w 1900 roku. Bieganie 200m na odcinku bierni 400 metrowej stało się powszechne od 1958 roku. Specjaliści na tym dystansie musza łączyć szybkość sprintera na odcinku 100m, i technikę biegu równoważając siłe odśrodkowa na kręgu. Czas biegu na 200m po prostej jest 3 do 4/10 sekundy szybszy niż bieg częściowo po kręgu (jak to ma miejsce na stadionach).

400 metrów Dystans wywodzi się z biegu na ćwierć mili (440 yardów lub 402.34m). Jest to sprint na wytrzymałość. Ten bieg jest znany jako "wykańczający", ponieważ jest rzeczą fizycznie niemożliwa by człowiek biegł z szybkością bliską maksy - malnej dłużej niż 30 do 35 sekund, po tym czasie kończy się powietrze w mięśniach, i tworzy się w nich kwas mlekowy, który wraz z krwią wędruje do wątroby. Zawodnicy musza mięć dobre przygotowanie szybkościowe, i muszą się nauczyć znosić ból. Bieg na 400m odbywa się po torach od początku do finiszu, podobnie jak krótsze sprinty, od roku 1912. Duża zmiana było wprowadzenie w latach sześćdziesiątych syntetycznych bierzni, oraz intensywnych technik treningowych pozwalających zbudować duża szybkość i siłe. Zawodnicy startujący w tej dyscyplinie sprawdzali się również w innych biegach sprinterskich 200m/400m i 400m/800m, jak na przykład Michale Johnson który zdominował te konkurencje.

800 metrów Dystans 800 metrów jest konkurencja która łączy w sobie szybkość i wytrzymałość. Wywodzi się z biegu na pól mili (880 jardów czyli 804.672 m), rozegranego po raz pierwszy w Brytanii około 1830 roku. Przez długi czas norma był jak najszybszy start, oraz maksymalna szybkość podczas pierwszego okrążenia. Jednak w 1932 roku Tom Hampson (GBR) stal się pierwszym człowiekiem, który pokonał ten dystans w czasie mniejszym od 1:50 (1:49.8 z okrążeniami 54.8 + 55) Kiedy Niemiec Rudolf Harbing w 1939 roku pobił rekord świata, ustanawiając nowy 1:46.6, duży sukces odniosła technika stosowana przez jego trenera Waldemara Gershler'a. Technika polegała na wyrabianiu wytrzymałości przez szybkie bieganie na krótkich odcinkach 50 x 100m, 20 x 150m. W 1959 roku IAAF sprzeciwiło się częstemu przepychaniu się podczas biegania pierwszych 300 m torami. Dzisiejsze regół nakazują biegnięcie pierwszych 100m torami. W 1960 i 1964 roku metoda treningu wprowadzona przez Artura Lydiard'a pomogła Eterowi Snell'owi zdobyć dwa olimpijskie złota. Metoda Lydiard'a polegała na wolnym bieganiu długich dystansów by zbudować wytrzymałość, oraz biegach po wzniesieniach do zwiększenia siły w nogach. Od tego czasu większość zawodników ma w treningu zmieszane elementy metod Gerschler'a i Lydiard'a. Sebastian Coe, który w 1981 poprawił rekord świata, także trenował mieszanka metod Gerschler'a i Lydiard'a.

1500 metrów Konkurencja siostrzana do biegu milowego (1609.344 m), bieg na 1500m zrodził się na 500 metrowych bieżniach kontynentu Europejskiego. Konkurencja ta, klasyczny bieg średnio dystansowy, stała się kombinacja szybkości, wytrzymałości i taktyki. Jako cześć olimpiady zaistniała w 1896 roku, wielu zawodników biegało także na dystansie 5000m, w tamtych czasach. Paavo Nurmi (Finlandia) został mistrzem olimpijskim w obu tych konkurencjach (1500m i 5000m) w 1924 roku. Rywalizacja Szweda Gundara Hägg'a i Arne Andersona w latach 1940-44 przyniosła zmniejszenie rekordu świata do 3:43, w czym pomogła naturalna technika treningu Sta Olander'a, polegająca na długich biegach cross country dwa razy dziennie. W latach sześćdziesiątych popularna stała się technika intensywnego treningu (stawiająca na szybkość), dzięki Jimowi Ryan'owi (USA). Najbardziej utalentowanymi zawodnikami w tej dyscyplinie są Afrykanie, niejednokrotnie zodbywający złoto na olimpiadach (pierwszy Afrykanin - Kenijczyk Kip Keino 1968). Sześć lat później Filbert Bayi (Tanzania) pobił rekord świata wynikiem 3:32.2 (1:51.8 na 800m). Dzisiejszego biegacza na dystansie 1500m można scharakteryzować na przykładzie Algierskiego zawodnika Noureddine Morceli, który ciężko trenuje, na dużych wysokościach.

5000 metrów / 10000 metrów Ten wyścig jest adaptacja biegu na dystansie 3 mili (4828m) i 6 mili (9656m), jest konkurencja która doskonale nadaje się do sprawdzenia wytrzymałości człowieka. W 1920 roku Paavo Nurmi stal się znanym zawodnikiem dzięki temu ze trenował dwa razy dziennie biegi długodystansowe, zima jeździł na nartach, i znosił wyczerpujące biegi sprinterskie. W 1940 roku, dzięki Gunterowi Hägg'owi (zobacz 1500m), stala się popularna metoda naturalnego treningu. Dzięki fenomenalnemu zwycięstwu Czechosłowaka Emila Zatopka w 1950 roku metoda ta ponownie zdobyła sobie wielu zwolenników. Zatopek trenował niesamowicie intensywnie. Czeso biegał 60 x 400m, z krótkimi przerwami. Każdego dnia pokony - wał 40 km, z czego 25 km na bierni. Jego długie biegi były często wykonywane w obuwiu wojskowym. Dzisiaj najlepszymi długodystansowcami są Afrykanie, Haile Gebrselassie z Etiopii, ktorego rekordy świata wynoszą 12:44.39 i 26:43.53, urodził się na dużej wyso - kości n.p.m., podobnie jak inni zawodnicy odnoszący sukcesy w tej konkurencji Kip Keino, Miruts Yifter, Henry Rono i John Ngugi. Gebrselassie połączył dwa poprzednio niekompatybilne atrybuty - szybkość i wytrzymałość. Jego wyniki w biegu na 5000m SA podobne do pomnożonego przez trzy czasu jego biegu na 1500m (3:49.09), natomiast czas biegu na 10000m jest podobny do pomnożonego przez dwa czasu jego biegu na 5000m (13:21.07). Kobiety pierwszy raz biegły na tym dystansie w Brytanii w 1953 roku. IAAF wprowadził te konkurencje podczas Mistrzostw Świata w 1983 roku, co pozwoliło zadebiutować tej konkurencji na Igrzyskach w następnym roku. Pierwszy kobiecy bieg na dystansie 10000m miął miejsce w Finlandii w 1967 roku. IAAF zaakceptowało pierwszy rekord w 1981 roku. Konkurencja 10000m otrzymała status Olimpijski rok później.

3000 metrów z przeszkodami Ta konkurencja zrodziła się w Oxfordzie, około roku 1850, i początkowo imitowała wyścig konny. Pierwotny dystans wynosił 2 mile (3218 m), z plotkami, i innymi przeszkodami. Podobnie jak dżokeje, zawodnicy mieli handicap wagowy, którego nie mogli przekroczyć! Bieg z przeszkodami przeniósł się na biernie podczas Mistrzostw Anglii w 1879 roku. Pojawił się w programie olimpia - dy w 1900 roku, z dwoma dystansami - 2500m i 4000m, powrócił w 1904 z dystansem 2500m, i ponownie jako 2 mile w 1908 roku. W 1954 roku IAAF ustandaryzowala zasady biegów z przeszkodami. Tory maja długość 400m, plotki maja wysokość 0.914m (3 stopy), i basen wodny (3.66 m szerokości, 0.70m głębokości) na każdym okrążeniu, dystans pomiędzy przeszkodami wynosi 78 metrów. Dziś w biegach z przeszkodami standardem SA dystansy 200m i 300m. Zawodnicy z Kenii wygrywali w tej konkurencji każda olimpiadę od roku 1984. Mozes Kiptanui zdobywał złoto na Mistrzostwach Świata trzykrotnie od roku 1991. Kobiety w Rosji i USA trenują te konkurencje (2000m),ale nie znalazła ona popularności w innych krajach.

110 metrów przez płotki (Mężczyźni)
100 metrów przez płotki (Kobiety) Ta młoda konkurencja pojawiła się po raz pierwszy w Anglii około 1830 roku, jako rozwinięcie biegu na 100 yardów w ciężkimi drewnianymi barierami. W 1864 roku, Oxford i Cambridge zmienili dystans na 120 yardów (109.72m) z dziesięcioma przeszkodami wysokimi na trzy stopy sześć inchow (1.06m), w odległościach dziesięć yardów (9.14m), z pierwsza i ostatnia przeszkoda ustawiona 15 yardów od startu i finiszu. W 1888, Francuzi dodali 28 centymetrów do dystansu, by wydłużyć dystans do 110 metrów. W takiej postaci konkurencja była rozgrywana na olimpiadzie (w 1896 roku tylko z dziewięcioma płotkami). Dawna technika pokonywania płotków polegała na podkurczaniu nóg pod ciało. W 1895 roku zostały wprowadzone nowe płotki (podobne do Litery T), które mogły się już przewracać. Atleci byli dyskwalifikowani jeżeli przewrócili więcej niż trzy płotki podczas biegu, rekordy nie były uznawane jeśli przewrócił się chociaż jeden z płotków. Te zasady zostały zmienione w 1935 roku. Pierwszym szerzej znanym płotkarzem był Alin Kraenzlein (USA), który stworzył nowa technikę pokonywania płotków, robiąc trzy kroki pomiędzy przeszkodami. Ten styl został w 1020 roku pomógł Kanadyjczykowi Earl'owi Thomson'owi ustan owić rekord poniżej 15 sekund. Płotki podobne do litery L zostały wprowadzone w 1935 roku. Miały kontr balans ważący osiem funtów (3.63kg), który pozwalał przewrócić się płotkowi pod naciskiem co eliminowało ryzyko zranienia zawodnika. Syntetyczna biernie wprowadzono w latach sześćdziesiątych. Pierwszy bieg kobiet na dystansie 80m miął miejsce w 1926 roku. Płotki miały wysokość 76cm. Konkurencja uzyskała status olimpijski w 1932 roku, z pierwszym rekordem zatwierdzonym przez IAAF w 1934 roku. Dystans 100m z 84 centymetrowymi płotkami został przyjęty przez IAAF w 1969 roku, i w tej postaci konkurencja pojawiła się na olimpiadzie w roku 1972.

400 metrów przez plotki Ta konkurencja została wprowadzona w Oxfordzie w Anglii, około 1860 roku, gdzie zawodnicy mieli do pokonania dystans 440 jardów z dwunastoma ciężkimi drewnianymi barierami wysokimi na 1.06m, umocowanymi w ziemi. W 1900 roku, na olimpiadzie, dystans został zmodyfikowany do 400 metrów z dziesięcioma plotkami o wysokości 91.44cm, rozstawionymi co 35 metrów. Pierwszy płotek był ustawiony 45 metrów od lii startu, dziesiąty 40 metrów przed metą. Te odległości pozostały bez zmian do dziś. Zasady techniczne zostały skopiowane z bliźniaczej konkurencji jaką jest 110m przez płotki (ruchome płotki, później także syntetyczna bieżnia). Obecny rekord świata wynosi 46.78, i został ustanowiony przez Kevina Young'a (USA) który wykonywał podczas biegu 12 do 13 "kroków" pomiędzy płot - kami. Pierwszy kobiecy wyścig na tym dystansie, z płotkami o wysokości 76 cm miał miejsce w 1971 roku. IAAF oficjalnie zaakceptowała konkurencje w 1974 roku, i konkurencja została rozegrana podczas Mistrzostw Świata IAAF w 1983 roku. Pierwsze olimpijskie złoto przypadło w udziale Nawal El Moutawakel (Marocco), która była pierwszą kobieta wchodząca w skład zarządu IAAF (od 1995 roku).

Skok wzwyż Ta konkurencja nie figuruje w żadnych zapiskach z czasów antycznych, jednak wiadomo ze była ona praktykowana przez Celtów. Pierwsze zawody zostały zorganizowane w Anglii w 1840 roku, a przepisy zostały sformowane w 1865 roku, gdy każdemu zawodnikowi zezwolona na wykonanie trzech skoków (prób) dla każdej wysokości, jeśli w jednym z tych skoków zawodnik zaliczył wysokość przechodził na następną, jeśli trzy razy nie udało mu się to, kończył z wynikiem poprzedniej zaliczonej wysokości. Wyskok z obu stop został zapomniany, ale powraca w dzisiejszych czasach. Wysokość sześciu stop (1.83m) była pokonana pierwszy raz przez Marshalla Brooks'a (GBR) w 1874, który używał techniki pierwszeństwa stopy. Technika "nożyce" (scissors) została użyta po raz pierwszy przez Williama Page'a (USA) w 1874. George Horine był pierwszym zawodnikiem który pokonał 2.00m. Do 1936 roku używano zasady, że poprzeczka ma być pokonana najpierw stopą. W 1925 roku IAAF zdecydowała ze poprzeczka ma być tak zamocowana, by każde jej dotkniecie spowodowało jej zrzucenie. W 1941 roku Lester Steers (USA) zaprezentował po raz pierwszy styl w którym poprzeczka pokonywana jest najpierw głowa zawodnika, pokonał przy tym wysokość 2.11m. Późniejsze zmiany regulaminu regulowały grubość podeszwy butów używanych przez zawodników. W 1968 roku Dick Fosbury (USA) wprowadził nowy styl, który był używany przez czołowych skoczków do 1978 roku, polegający na skoku tyłem poprzedzonym szybkim biegiem. Javier Sotomayor (Cuba), obecny rekordzista świata z wynikiem 2.45m, jest zawodnikiem mierżącym 1.96m wysokości. Potrafi więc przeskoczyć swoja wysokość o 49cm. Pierwsze zawody z udziałem kobiet odbyły się w 1895 roku (USA). Pozwoliło to na pojawienie się konkurencji na olimpiadzie w 1928 roku. Pierwszy rekord uznany przez IAAF datuje się na 1932 rok. Podobnie jak mężczyźni, kobiety używają wielu styli przy pokonywaniu poprzeczki.

Skok w dal Skok w dal jest częścią współzawodnictwa sportowego od niepamiętnych czasów. W najwcześniejszych wzmiankach konkurencja ta figuruje jako cześć pentathlonu, gdzie zawodnik trzymał w rękach małe ciężarki, które pozwalały osiągnąć lepsze wyniki. Nowoczesna konkurencja rozwinęła się w Anglii i USA w 1860 roku: odbicie jest wykonywany z deski szerokiej na 20 cm, zawodnicy skaczą do wypełnionego piaskiem "basenu". Ciężarki nie są używane. Do 1920 roku stosowało się technikę z nogami uniesionymi pod ciąłem, zaraz po odbiciu, następnie wyciągnięte, i znowu pod ciąłem podczas ładowania. Miedzy 1922 a 1927, William De Hart Hubbard (USA), pierwszy czarnoskóry mistrz olimpijski, i zdobywca rekordu świata (100 yardów w 9.6) wprowadził, wraz z Robertem Legendre (USA), fazę biegu również podczas lotu. Rożne wariacje tej techniki dotrwały do dziś. Pierwszy skok w dal kobiet miał miejsce w USA w 1895 roku. Pierwszy rekord świata IAAF datuje się na 1928 rok, który to rekord uczynił te konkurencje - olimpijska (Londyn, 1948).

Skok o tyczce Skok o tyczce był znany już antycznym Grekom i Uretanom, którzy używali tyczek do skoków przez byki. Celtowie skakali o tyczce - na odległość. Ta konkurencja stała się pionowym skokiem w Niemczech około 1775 roku, podczas zawodów gimnastycznych. W 1850 rozegrane zostały pierwsze zawody w skoku o tyczce. Ówczesna tyczka była wykonana z ciężkiego jesionu, a zawodnicy wznosili się na niej podczas skoku. W 1889, Amerykanie zmienili technikę rak wzdłuż tyczki, i wprowadzili technikę nóg wzniesionych ku górze, pokonując poprzeczkę twarzą do niej. W 1900 roku, po raz pierwszy użyto bambusowych tyczek, pozostających w użyciu do 1942 roku, został również wprowadzony 'bo' do drążka. W 1957 roku Bob Gutowski użył albuminowej tyczki przy ustanawianiu rekordu świata (4.78m), który został poprawiony ponownie tego samego roku przez Dano Bragg'a (USA), który użył stalowej tyczki by przekroczyć 4.80m. To wydarzenie wymusiło wprowadzenie mat, które maja zapewnić bezpieczeństwo zawodnikom. Tyczki wykonane z włókna szklanego, wzmocnionego plena zrewolucjonizowały technikę skoku o tyczce, ujrzawszy światło dzienne w 1956 roku w USA. Pierwszy rekord świata (przy użyciu tyczki z tego materiału) został ustanowiony w 1961 roku. Konkurencja skoku o tyczce kobiet została zarejestrowana w 1911 roku. Skok o tyczce kobiet rozwinął się dynamicznie w ciągu ostatnich lat. IAAF zaczęła notować kobiece rekordy w 1995 roku, i pierwsze oficjalne zawody z ta konkurencja rozegrane zostały w 1996 roku (Halowe Mistrzostwa Europy - Ala Flosadottir (17 - Iceland) która zwyciężyła z wysokością 4.16m) Konkurencja utrzymała się podczas Halowych Mistrzostw Świata 1997, i będzie rozgrywana w 1999 roku podczas Mistrzostw Świata.

Pchnięcie kulą :
Pchnięcie kulą - konkurencja lekkoatletyczna, polegająca na wypchnięciu kuli jednorącz z koła o średnicy 2,135 m. Kobiety i młodzicy (do 15 lat) pchają kulą ważącą 4 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat) - 6 kg, juniorzy starsi (18-19 lat) i seniorzy - 7,26 kg. Kula przed wypchnięciem musi mieć kontakt z szyją zawodnika. Po wykonaniu rzutu zawodnik musi opuścić koło jego tylną częścią, w przeciwnym wypadku rzut nie zostanie uznany. Ponadto kula musi paść w obszar wycinka koła o kącie 40 stopni.

Stosowane są dwie podstawowe techniki pchnięcia kulą:

z doskoku - zawodnik ustawia się tyłem do kierunku rzutu i wykonuje "doślizg" do progu, skręt biodra i wypchnięcie kuli,
obrotowa - zawodnik wykonuje obrót (taki jak w rzucie dyskiem) zakończony wypchnięciem kuli.
Odległość rzutu mierzy się taśmą przechodzącą przez środek koła i ślad kuli, od wewnętrznej krawędzi progu do najbliższej krawędzi śladu.

Pchnięcie kulą jest w programie olimpijskich od pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich w 1898.

rzut młotem ;
Rzut młotem - jedna z technicznych konkurencji lekkoatletycznych, polegająca na rzucie kulą, do której przymocowana jest stalowa linka zakończona uchwytem. Zawodnik wykonuje rzut z koła o średnicy 2,135 m, otoczonego siatką ochronną.

Opis techniki rzutu młotem:

zawodnik staje w kole tyłem do kierunku rzutu
chwyta oburącz uchwyt młota
wykonuje kilka obrotów ponad głową
prostując ramiona w łokciach wykonuje trzy do pięciu obrotów całego ciała
wyrzuca młot w pole rzutów
Podczas obrotów i po wykonaniu rzutu nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło opuszcza się jego tylną częścią.

Kobiety i młodzicy (do 15 lat) rzucają młotem o wadze 4 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat)- 5 kg, a juniorzy starsi (18-19 lat) i seniorzy - 7,26 kg.

Sławy Lekkiej Atletyki :

Asafa Powell
Rekordzista świata na 100 m z wynikem 9.79 Smile

Carolina KluFt Smile

Siedmiokrotna zwyciężczyni w siedmboju kobiet Wink